Σελ. 74-85


Ο θεός της ποίησης

Αρκεί να τρέχω πάντοτε
πίσω απ' άγνωστους στίχους
σε διάφανους ορίζοντες
χαμένους παραδείσους.

Τον ήλιο ν' ανταμώσω
τα φτερά μου να στεγνώσει
πριν έρθει η ώρα και χαθεί
στη δύση όταν ξαπλώσει.

Στη σκιά του φεγγαριού
το βήμα του ακολουθώντας
στην κουρτίνα τ' ουρανού
στα όρια του νου γλιστρώντας.

Σε ολάνοιχτα οράματα ζωής
που κρύβω στην παλάμη
να ενώσω ρίμες πια της γης
στης σκέψης τ' ακρογιάλι.

Στην εποχή που ο έρωτας
ακόμη με προσμένει
έλα οίστρε μου ποιητικέ
κάλυψέ με, με περιμένει.

Να ζεσταθούν οι αγκαλιές
σε στήθη παγωμένα
τα λόγια σου τα πλουμιστά
χάρισε στον καθένα.

Μη μείνουν δίχως όνειρα
άνθρωποι προδομένοι
σκόρπισε την ελπίδα σου
μη ζουν απελπισμένοι.

Έλα της ποίησης θεέ
σε μάτια που βουρκώνουν
τα χτυποκάρδια ανάβαλε
ψυχές που τσαλακώνουν.

Γίνε καθρέπτης νοερός
μέσα στα ποιήματά μου
αγκάλιασέ με, μη μιλάς
ξημέρωσε κοντά μου.

Στη γκρίζα απογύμνωση
στην κάθε αποθυμιά
στο λίκνισμα του έρωτα
φίλησε χείλη θνητά.

Γονάτισε η πένα μου
ικέτης ομορφιάς σου
δούλος πιστός σου στέκομαι
μπρος στα προστάγματά σου.

Κυλάει η εμμονή σου
στις φλέβες μου στο αίμα
στο πάθος της ποίησης
θέλω μόνο εσένα._



Ως τα σύνορα του ουρανού

Τα βήματά μου οδηγούνται ως τα σύννεφα
και μετά χάνονται.

Με την ελπίδα παλεύουν όσα όνειρα έχουν ξεμείνει
μέσα από κουρασμένους στίχους
απ' τη νοσταλγία των καιρών.

Της καρδιάς μου το βάρος δοκιμάζεται
 σ' αυτή την αφήγηση.

Δε με τρομάζει το αύριο που όλο ερωτήματα γεννά
κι αν κλείσουν πάλι όλα τα σύνορα τ’ ουρανού;
Δε θα 'χω πουθενά να πάω
κι αν πάλι νύχτα αποφασίσω να το σκάσω
ποιό σύννεφο θα κατέβει να με πάρει;

Λόγια κρέμονται απ' τα χείλη μου και οι σκέψεις
σαν τις φλόγες στον αέρα που δε σβήνουν.

Έχω χορτάσει κούραση μα ποιός θα με πιστέψει;
Καημένε άνθρωπε δε σου ζητώ να με νιώσεις
να πάρε λίγο απ' τον ελεύθερο χρόνο μου
και μάθε να περιμένεις..

Όλοι μας περνάμε αυτήν τη στιγμή
είναι αργά σε λίγο ξημερώνει.
Γύρε το κεφάλι σου σαν να θες να κοιμηθείς
κι άκου το χτύπο της καρδιάς
σαν μουσική που αγριεύει και δυναμώνει.

Άδεια τα χέρια σου μα η ψυχή δεν είναι άδεια
κι αν ανόητα παιχνίδια μας παίζει η ζωή
άραγε τι σχέση έχουμε εμείς σ' αυτόν τον εφιάλτη;

Εμείς ζούμε σε κόσμο ονειρικό ακαθόριστο
κι απροσδιορίστου σχήματος.

Με ολόφρεσκα λουλούδια και ζωντανά αρώματα
όπως τη θάλασσα και σαν τον ουρανό
που δε χορταίνεις να κοιτάζεις.

Ήμουν ένας ταξιδιώτης και ταξιδιώτης έμεινα
στο φως του σύμπαντος στου θεού τα μεγαλεία.
Στους διαδρόμους του μυαλού μου
σαν μαγεμένη χάθηκα.

Ο κόσμος μην περιμένεις δε θ' αλλάξει ποτέ
ούτε η γη τροχιά.
Όμως περήφανα η μοίρα μας χαμογελά.

Όχι άλλα μάταια τραγούδια
όχι άλλα κρίματα.
Άπλωνε τις φτερούγες σου
ως τα στερνά σου βήματα._


 «Δεν ξέρω αν αυτή η οδός βγάζει πουθενά
έτσι κι αλλιώς ποτέ δε μ' ένοιαξε το πουθενά»


Ονειρικές αισθήσεις

Όταν μιλώ πολύ σκέφτομαι λίγο
σε σκέψεις όταν πέφτω δε μιλώ.

Όταν σιωπώ είναι γιατί ταξιδεύω
φανάρια, πλοία, τρένα σταματούν.
Της μοίρας μου το δρόμο γυρεύω
σύννεφα στον ουρανό μόνο περνούν.

Ευθύς το βλέμμα μου εκεί ψηλά
ήρθε η ώρα σκέφτηκα να πετάξω.
Κοντά στον ήλιο δίπλα στα πουλιά
της ζωής τα σύνορα να προσπεράσω.

Ν' ανοίξω την πόρτα, θέλω της καρδιάς
τα όνειρα που κρύβω να σκορπίσουν.
Αν δεν αντέξουν της ψυχής μου τα φτερά
να βγουν στο φως ελεύθερα να ζήσουν.

Παίρνω βαθιά ανάσα του αποχαιρετισμού
και μες στην πλάση μονάχη τριγυρίζω.
Στο άπειρο αφέθηκα στα όρια του θεού
μπροστά μου πάλι τ’ άγνωστο αντικρίζω.

Γυρίζουν οι σκέψεις πίσω στα γνωστά
του πόνου τις πληγές να ανακουφίσω.
Αν κι έφτασα στ' αστέρια τα λαμπρά
στον άνθρωπο που αγαπώ θέλω να ζήσω._



Απ' το παρελθόν ως στο παρόν

Οι λέξεις έρχονται σε μένα
διότι όλη μου τη ζωή ζούμε μαζί
γνωρίζοντας καλά ότι τις αγαπώ.
Mε μαθαίνουν και με διδάσκουν
πως ένα ποιητικό ταξίδι
αρχίζει και τελειώνει
πάνω σ' ένα κομμάτι λευκό χαρτί.

_Τα πιο ωραία μου ταξίδια
είναι αυτά που δεν έχουν προορισμό.
Αφήνοντας το όνειρο της ζωής μου
να με ταξιδέψει..

Ένα μικρό παραθύρι άνοιξε στον ουρανό μου
πάλι κοιτάζω τον παράδεισο.
Μα πώς θα μπορέσω να φτάσω εκεί κοντά
πόσες χιλιάδες σκαλιά πρέπει ν' ανέβω;
Πόσα στρώματα απ' τα σύννεφα θα χρειαστεί
να προσπεράσω;

_Ψυχή μου άντεξε
πρέπει να κάνουμε υπομονή.
Είναι μακρύ το ταξίδι μας
έχει εμπόδια πολλά
αμέτρητους ανέμους ατελείωτες βροχές
βαριές καταιγίδες.
Έρχεται χειμώνας μην το ξεχνάς.
_Mα μου υποσχέθηκες πως
μαζί θα τον περάσουμε κι αυτόν.

Ακόμη κι αν ο βοριάς του
μας παγώσει τα φυλλοκάρδια.

_Εμείς έχουμε κρυμμένο
το καλοκαίρι μας να μας συντροφεύει..
Ωσότου ο χρόνος ξυπνήσει
την άνοιξη σαν έρθει η ώρα
να γύρει να ξεκουραστεί.

_Υπάρχω γιατί υπάρχεις.
Ξεκινάμε, η ώρα της ανάβασης
πριν ο ήλιος κλείσει τις αχτίδες του
πίσω απ' αυτόν τον ορίζοντα.
Θυμήσου κάνει παγωνιά εκεί ψηλά..

_Να προλάβουμε αυτό το σύννεφο
να ξαποστάσουμε λίγο πριν η νύχτα
ρίξει το πέπλο της να μας σκεπάσει..

_Ίσως άργησαν οι δρόμοι μας
να συναντηθούν
μα τώρα που σ' έχω δίπλα μου
δείξε μου όσα έμαθες
στο πλάι μου τόσα χρόνια.
Θυμήσου τις εποχές μας
πόσα και πόσα έχουν δει
τα μάτια μας..

Μην ξεχνάς το κυριότερο
τα όνειρά μας.
Ποιό ήταν το μεγαλύτερό μας..
_Θυμάσαι;

_Ναι, να 'ρθει η μέρα
που θ' αγγίξουν τα χέρια μας χώμα
απ' τη Γη του Παραδείσου.
Να δούμε το φως του ήλιου
να μεθύσουμε στ' αρώματα
των λουλουδιών..
Να γευτούμε το αθάνατο ύδωρ της ζωής.

_Ναι ακριβώς, αυτός είναι
ο προορισμός μας.
Να δούμε τις ουράνιες παραστάσεις του
τα χρώματά του σαν αλλάζει φορεσιές.
Το χορό της Πούλιας, σαν φλερτάρει
με τον Αυγερινό.
Στην πρώτη θέση να παραστούμε
όλα όσα ονειρευόμαστε..

_Ο Θεός, ο δικός μου Θεός
ποτέ δε χώρεσε σε βιβλία.
Ίσως γιατί μου τον έχεις
καλά κρυμμένο μες στην καρδιά μου
έτσι ώστε όπου κι αν βρεθούμε
να 'μαστε μαζί.

_Φτάσαμε σχεδόν στον πρώτο ουρανό.
Έχουμε δρόμο έχουμε ελπίδες
έχουμε όνειρα.
Μη χάσουμε ψυχή μου το αόρατο νήμα
που μας κρατά γερά.

_Στην ουρανούπολη
ουτοπία μας περιμένει._



Αγαπημένε μου

Μη με ρωτήσεις που 'ναι η αρχή
ούτε που φτάνει το τέλος του κόσμου
δεν έχω καμιά απάντηση να σου δώσω.

Ρώτησέ με να μάθεις ότι δε σκέφτηκες ποτέ.
Ζήτησε μου ν' ακούσεις ότι δεν ειπώθηκε ποτέ
να σου δείξω αν θέλεις ότι δε φαντάστηκες ποτέ.

Μην απορείς για τις αιτίες που σ' έφεραν εδώ
ίσως πρέπει να σου δοθούν εξηγήσεις
που ποτέ δεν τόλμησες να ζητήσεις.

Λίγο για να γεμίσεις το χρόνο σου
ελάχιστο για να συμπληρώσεις τα κενά σου
μα μην ξεχνάς άνθρωπος εσύ όπως κι εγώ.

Μην αναρωτιέσαι το γιατί στον ίδιο δρόμο
μαζί περπατάμε
μαζί τα ίδια όνειρα ζητάμε, ίδια γλώσσα
ίδιες αξίες κουβαλάμε.
Σ' έναν ουρανό ελπίζοντας κοιτάμε, τον ίδιο θεό
και οι δυο παρακαλάμε.

Ψάξε μέσα σου να βρεις ότι σε μένα γυρεύεις
τον εαυτό σου ρώτησε να σου πει
για ότι σε κάνει να επιμένεις.

Μη μου θυμώνεις όταν σου χαμογελώ
όταν σιωπώ κι εσένα μοναχά κοιτάζω.
Ρομαντικό δράμα μου θυμίζει η σκηνή
στη σκέψη τρυφερά όταν σ' αγκαλιάζω.

Ο καθένας μας στον ίδιο κόσμο χωριστά
της καρδιάς μας σηκώνει το ίδιο βάρος
μα μην ξεχνάς άνθρωπος εσύ
όπως κι εγώ.

Σαν ένα τροχαίο απλό περιστατικό
σαν δυο φαντάροι στον στρατό
να μας παρατείνουν μαζί τη θητεία
να μας αναγκάζουν την πολεμική εξουσία.

Μάθαμε όμως καλά πόσο κουράζει η σιωπή
σπάσαμε τα σχοινιά που έδεναν την ψυχή.

Και τώρα σε παρακαλώ, σειρά μου να ρωτήσω
τι θα 'μουν σήμερα πές μου δίχως εσένα;
Η φωνή μου αντηχεί στους τέσσερις τοίχους.

Όμως ξέρω τι θα μου πεις
πως φεύγει άδικα η ζωή χωρίς εμένα
και είναι αφόρητη ανάγκη να σου μιλήσω.

Κι εγώ λόγια ευγνωμοσύνης θα σου πω
για κάθε στιγμή που ανέχεσαι κοντά μου.
Για την ώρα που χαράζει το διαμάντι στο γυαλί
βουβά όταν κλαίω σαν παιδί στην αγκαλιά σου.

Μα μην ξεχνάς άνθρωπος εσύ όπως κι εγώ
χτυπά το ίδιο σαν τρελή η καρδιά μας.
Όταν δε σ' έχω δίπλα μου κι εγώ φοβάμαι.

«Μες στου καθρέπτη τη μορφή σου περπατώ
μέσα στο χρόνο αγαπημένε τα ίδια ίχνη ακολουθάμε»



Όταν η αγάπη ζωγραφίζει

Στην άκρη από ένα σύννεφο ξημέρωσα
ελπιδοφόρα η σημερινή μου μέρα.

Αιχμαλωτίζω τις πιο όμορφες λέξεις
για να σου περιγράψω τον κόσμο μου.
Με δάκρυα της χαράς ο ήλιος μου γελά
κι εγώ στον ουρανό λέω μια καλημέρα.

Κοίταξέ με είμαι εδώ και σ' αγαπάω
μη μου λυπάσαι ανάσα μου γλυκιά.
Κοίταξέ με, μ' αγγίζεις και πονάω
τους παλμούς μου μέτρα στην καρδιά.

Διψάς;
Να πω στα σύννεφα να τρέξουν
δροσερό νερό να σε ποτίσουν.

Κρυώνεις;
Να στείλω αχτίδες του ήλιου
να 'ρθουν κοντά σου να σταθούν.

Πεινάς;
Όλο το νέκταρ των ανθών
να πάω να μαζέψω.
κι αν θες και την καρδιά μου δίνω
χίλια κομμάτια στη χαρίζω
πάρ' τη για σένα άλλωστε χτυπά.

Νύχτες ατέλειωτες προσευχήθηκα στο θεό.
Πόσο αντέχει μια ζωή που σύντομα τελειώνει;
Ίσως της μοίρας να ήτανε αστέρι λαμπερό
σβήνοντας η ελπίδα τη φλόγα
ν' ανυψώνει.

Ωσότου φάνηκες σε μια χαραμάδα φως
κι ένα κλαράκι αμυγδαλιάς άνθισε στην ψυχή μου.
Ο χειμώνας φεύγει θλιμμένος σκοτεινός
πουλιά παντού τριγύριζαν τη μέρα
τη δική μου.

Κοίταξέ με είμαι εδώ και σ' αγαπάω
κάθε μου ώρα πιο πολύ και πιο βαθιά.
Κοίταξέ με, εγώ σ’ εσένα με χρωστάω
δικά σου τα όνειρα
κάθε μου βραδιά.

Απ' της καρδιάς μου τα χείλη σου μιλώ
ακούγοντας την ηχώ της αναπνοής σου.
Στο ρυθμό χορεύοντας χαμένη σ’ ακολουθώ
η μαγεία του χορού
είναι δική σου.

Κάθε λέξη αποτελείται από γράμματα πολλά
κάθε μου σκέψη όμως έχει μονάχα εσένα.
Κάθε ένας στίχος αναβιώνει όνειρα τρελά
αρκούν και περισσεύουν
αν έχεις εμένα._