Σελ.123-129


Η φλόγα του έρωτα

Μία φορά κι έναν καιρό στη γη επικρατούσε το σκοτάδι
τώρα γέμισε φως ο κόσμος πλημμυρίζει
ως το βράδυ.

Πύρινη μαγεμένη παρουσία, λάμψη έγινες πυρκαγιά
ριζωμένη βαθιά επιθυμία με φλογερή
μορφής καρδιά.

Αν γλιστρήσεις απ' τα χέρια οι ανταύγειες δυναμώνουν
νιώθεις σφυγμούς, τα μυστικά σπίθες καίνε
γύρω απλώνουν.

Καυτός θαλασσινός και ο βυθός μοναδική ευχή, σαν ναυαγός
σε ερημονήσι που άναψε φωτιά, πυρετός κυκλώνει
ψηλά κλαδιά.

Με καθαρές αγνές αισθήσεις, παραδομένοι στο άπλετο φως
στην ακτή το ύδωρ ξεχειλίζει, διψά κι ο έρωτας
ο αμαρτωλός.

Στους κόλπους της αλήθειας παρθενικό ταξίδι εγώ κι εσύ
παραδίνεται γαλήνη παραδείσου, στάλες βροχής
θεϊκή παρεμβολή.

Καρδιάς τη μοναξιά ποτίζουν κι ενώνουν απουσίας το κενό
να μείνουμε εκεί πέρα αποφασίζουν να δέσουμε
τη γη απ' το ουρανό.

 «Η δύναμη της αγάπης ορίζοντες προσπερνάει
κι ανταμώνουμε σε δρόμους που μας πάει»



Γόητρο και φαντασία

Γόητρο και φαντασία στη ζωή μου, προσθέτεις
σου χαμογελώ συνέχεια, στο μυαλό μου
χίλιες σκέψεις.

Απάνεμο έγινες λιμάνι, ετοιμάζεις για να αράξω
τρικυμίες και φουρτούνες, της ζωής μου
να πετάξω.

Ίδρυσες τα όνειρά μου κι εκεί μέσα έχεις μείνει
μου φτιάχνεις άλλα τόσα, η καρδιά μου
πλημμυρίζει.

Ναός της ψυχής μου για προσευχή και ηρεμία
μου δυναμώνεις την πίστη μου έχεις
γίνει λατρεία.

Ηλιόμορφό μου αστέρι πάντα λάμπεις για μένα
τις αχτίδες σου στέλνεις, ζεστασιά
μες στο αίμα.

Ναυαγός στο νησί μου σα θησαυρό σε φυλάω
σε κρατώ απ' το χέρι, δίπλα μου είσαι
όπου πάω.

Παράκληση μικρή ζητώ από εσένα άγγελέ μου
αν λείπεις και είσαι μακριά, γύρισε πάλι
ουρανέ μου.

Αγιάζι η σκέψη σου ξανά τρυπάει στις αισθήσεις
και σκέφτομαι τα λόγια σου, για να με
ανακουφίσεις.

Πανσέληνε του ουρανού δίνε φως μόνο για μένα
φώτιζε μπρος το δρόμο μου, να ξεχνώ
τα περασμένα.

Σάλπισμα των αγγέλων η φωνή σου με μαγεύει
είσαι δώρο του θεού, η καρδιά μου
να ανασαίνει.

Παραζάλη στο μυαλό μου μεθώ πάλι, ξανά σε πίνω
σαν είσαι εδώ κοντά μου, δε φεύγω
δε σ' αφήνω.

Αγριολούλουδο των αγρών, σκύβω και σε θαυμάζω
για να δω την ομορφιά σου, με τη ματιά μου
σ' αγκαλιάζω.

Σιγαλιά μου αγαπημένη σ' έχω εδώ με νανουρίζεις
και γαλήνη στα όνειρά μου κάθε βράδυ
με γεμίζεις._

 «Σαν άγγελος κατέβηκες μια νύχτα εδώ στη γη.
Σ' αγάπησα, σε λάτρεψα μέσα σε μια στιγμή
κι όλα απέκτησαν πνοή»



Κρυμμένος θησαυρός

‘’Μπορεί να 'ναι’’

Ένα ποίημα βασισμένο σ' ένα μεγάλο όνειρο
με μικρούς στίχους πολλές φορές αρκεί
διότι η πραγματικότητα μόνο δε φτάνει.

Ένα ροδοπέταλο ο κρυμμένος σου κήπος
ή ολόιδιος της γης ο παράδεισος.

Το πνεύμα της ψυχής οδηγός στο δρόμο
των αισθήσεων μα το τιμόνι τ' ορίζεις εσύ.

Ένας φίλος σαν ένα παλιό, αρχοντικό βιβλίο
κι ο χρόνος που περνάτε μαζί του δίνει αξία.

Μια καρδιά, ένας μικρός αμύθητος θησαυρός
που όσο κι αν τον σπαταλάς πάλι πλουτίζει.

Η θεϊκή αγάπη σαν το σύμπαν ολόκληρο
κι αυτό το σύμπαν όλο να είσαι μονάχος εσύ.

Το γρηγορότερο ταξίδι όπως της σκέψης σου
μα η διάρκεια της διαμονής, δική σου επιλογή.

Οι αναμνήσεις αδιέξοδο της φυγής να χάνεσαι
καταφύγιο να κρυφτείς με ελάχιστο φως να ζεις.

Μια πράξη πολύ φτωχή ασήμαντη για σένα
στα μάτια όμως άλλων είναι πολύ σπουδαία.

Μπορεί να 'ναι μια αγάπη
σε δυο κορμιά μοιρασμένη.
Στο ένα να ζει να κατοικεί
στο άλλο μισή να πεθαίνει.

Μπορεί να 'ναι ζωής η σκάλα
θεόρατη και οπτικά μεγάλη.
Μα βλέπεις πως τελικά η ζωή
φεύγοντας είναι πολύ μικρή.

Μπορεί να 'ναι οι άνθρωποι
αδύναμοι κυνηγώντας το τώρα.
Πόσο δυνατοί είναι λησμόνησαν
περνώντας στο χθες τους την ώρα.

_Στο πρώτο μας όνειρο:
Τον κόσμο σου είδα, μονάχα κι εμένα.

_Στο πρώτο μας παραμύθι:
Ήσουν στους ήρωες, ήρωας κι εγώ.

_Στο πρώτο μας σχέδιο:
Στον ήλιο ήσουν κι εγώ στο φεγγάρι.

_Στο πρώτο μας ποίημα:
O στίχος μου ήσουν και δίπλα σου εγώ.

_Στην πρώτη στροφή μας:
Με ρίμες και λέξεις μου πλέκεις, γλυκά
σ’ αγαπώ._


Πινελιές αγάπης

Την ψυχή σου ζωγραφίζω κι αέρινα χρώματα βάζω
κι άλλες πινελιές προσθέτω σαν τα μάτια σου
κοιτάζω.

Τον παράδεισο που κρύβεις τώρα θα σκιαγραφήσω
και με της ελπίδας νότες, μουσική
θα σε στολίσω.

Φτάνω στην αγκαλιά σου και χρυσές πινελιές στάζω
στο κορμί που αναστατώνεται, όρκους αγάπης
κάνω.

Παλμοί ζωντανεύουν κι όνειρα απ' της καρδιάς στιγμές
λες κι έχουνε να δώσουν μαζί τους
κι άλλες πινελιές.

Την πένα τούτη κρατώ να σ' αγγίζω μοτίβα ποίησης
γλυκά να σου χαρίζω.

Με λόγια αγάπης τρυφερά σου ψιθυρίζω, τον κόσμο μου
κρατάς σαν ζωγραφίζω.

Δυο πινελιές ακόμη μια πινελιά ζωής τελευταίες πινελιές ανάλαφρης ζεστής πνοής.

Απ' των αγγέλων κλέβω το δικό τους χρώμα καταθέτω
όλες τις σκέψεις μου στο δικό σου σώμα.

 «Σ' ευχαριστώ για τα υπέροχα χρώματα
που δίνεις στη ζωή μου»




Τα νησιά του παραδείσου

Δεν έχω δει
κάτι ομορφότερο.
Μ' έχεις πολύ συγκινήσει.
Γλυκά δάκρυα δεν είχαν τρέξει ποτέ απ’ τα μάτια
της ψυχής μου όπως για σένα.

Σαν την αρχή της ζωής μου..
Σαν την πρώτη μου αναπνοή, μου φτιάχνεις έναν
παραδεισένιο κόσμο γύρω μου στα χρώματα
της πιο τρελής μου σκέψης αγγίζοντας τα όνειρά μου.
Κοιτάζω τις μεγάλες πόρτες του παραδείσου
με τα κρεμασμένα χρυσά κλειδιά.

Πόσες χιλιάδες εικόνες
μάζεψες για να μου τον στολίσεις.
Πόσα λουλούδια αγκάλιασες στα πόδια να μου αφήσεις;
Τροφή ζωής αστείρευτη τα λόγια σου, ποτέ δε θα πεινάσω
πρωινή δροσιά στα χείλη σου μη τύχει και διψάσω.

Άνοιξε ο νους διάπλατα
κι η φύση μ' αγκαλιάζει
με τόση αγάπη γύρω μου, να μείνω εδώ φωνάζει.
Και η νύχτα είναι μαγευτική τ' αστέρια βαλς χορεύουν
στα μάτια κοίτα με βαθιά στης μουσικής την ομορφιά
κι αγκάλιασε με Θεέ μου._

 «Αυτό είναι το
πρώτο μας νησί, για ένα χαμόγελό μου
χωρίς εισιτήριο επιστροφής, γεμίζεις το μυαλό μου.
Εγώ κι εσύ στου παραδείσου μπήκαμε τον κόσμο
σε διάλεξα για ταίρι μου κι έγινες σύντροφός μου»