σελ.21-29


Περπάτησε στο δρόμο μου

Άνω κάτω ο κόσμος όλος
πού 'ναι οι μικρές στιγμές
που μας δίνανε αξία
στη ζωή σημαντικές.

Όσο ψάχνω και γυρεύω
όλα είναι κοιμισμένα
τσάμπα ώρες σπαταλάω
και στο χθες ξεπερασμένα.

Πού είναι η στιγμή που είχα
κι ήμουν με τον εαυτό μου
ο παράδεισος που βρήκα
ο καλός ο άγγελός μου.

Πόση μοναξιά ν' υπάρχει
που τον κόσμο κυριεύει
πού είναι η πίστη η ελπίδα
σ' όλους είναι ξεχασμένη.

Όσοι θέλησαν να ζήσουν
με σκιές στο παρελθόν
τι κατάφεραν για πες μου
στη ζωή ήταν απών.

Άλλοι πάλι ταξιδεύουν
με τα μάτια τους κλειστά
όταν πίσω επιστρέφουν
είναι όλα αρνητικά.

Στο μονόδρομο που είσαι
ψάξε βρες το σταυροδρόμι
υπάρχουν αρκετοί σταλμένοι
κι άλλοι εκεί βαδίζουν μόνοι.

Μην αφήσεις τη ζωή σου
τρέχει πίσω δε γυρνά
ακολούθησε για να 'χεις
αναμνήσεις της χαράς.

Μην παλεύεις αν δε βρίσκεις
κι άλλα όνειρα να φτιάξεις
πέτα μίσος και κακίες
την ψυχή σου ν' απαλλάξεις.

Υπάρχουν άγγελοι στη γη
που ήρθαν μόνο για σένα
μη νιώθεις τόσο μοναχός
μη γίνεις σαν κι εμένα._

Όσο το φως του ήλιου μας λούζει
η ελπίδα ζει στα μονοπάτια
της ψυχής μας.

«Αφιερωμένο για όσους
δεν έπαψαν να ελπίζουν
για ένα καλύτερο αύριο»


Ο ήλιος της βροχής μου

Πάλι βρέχει που να κρύψω κι εγώ τα δάκρυά μου
εκεί έξω έχω στήσει όλα μου τα όνειρά μου.
Συ βροχούλα θα τα πλύνεις όλα θα τα καθαρίσεις
αναμνήσεις καρδιοχτύπια όλες μου τις συγκινήσεις.

Το φεγγάρι είναι χαμένο στον κόσμο το δικό του
να ξεφύγω δεν μπορώ απ' το μοιραίο παρελθόν του.
Με τη λογική τα βάζω τέτοια ώρα που νυχτώνει
πώς μπορεί και καθορίζει και τους νόμους, μου δηλώνει.

Όταν όλα ησυχάζουν και μονάχη η γη γυρίζει
πώς ζητάει από μένα και τις τύψεις μου κοιμίζει.
Ο ουρανός πάλι βαραίνει και στην πλάτη κουβαλάει
του κόσμου όλου τα βάσανα μα εμένα με ξεχνάει.

Βροχούλα μου θα σταματήσεις όπου να' ναι θα τελειώσεις
τ' αστέρια θα μου δείξεις σύννεφα θα στερεώσεις.
Και μετά, τον ψίθυρό σου η νύχτα καλύπτει με σιωπή
από εσένα να σκεπάσει ότι έξω έχει βραχεί.

Το πρωί σαν ξημερώσει ήλιος θα ‘ρθει γιορτινός
την αγάπη του να δώσει σ' όποιον είναι καθαρός.
Άσπρα ρούχα θα φορέσω για να πάω εκεί κοντά του
και λουλούδια θα του πλέξω για να ντύσει την καρδιά του.

Με το φως σου μου φωτίζεις κάθε σημείο σκοτεινό
απ' το αδιέξοδο με βγάζεις στέλνοντάς μου οδηγό.
Τις αχτίδες να μου στέλνεις σαν μηνύματα χαράς
είσαι ο μόνος που μου δίνεις ευτυχία, ζεστασιά

Πες μου ήλιε αστέρι λαμπερό, θα μ' αγαπάς όπως κι εγώ
θα 'σαι για μένα πάντα εδώ, πές μου πως θα σε έχω;
Σε θέλω τον πόνο να γλυκαίνω ελπίδα μου σαν θα σε δω
μες στο απέραντο κενό την έλλειψη ν’ αντέχω._




Της μοίρας πεπρωμένο

Δεν είναι το ποίημα μέσα μου είναι
αυτό που νιώθω
δεν είναι ο στίχος στόχος μου
να σε πληγώσω.

Είναι δυο λόγια να εκφράσω
με εικόνες να σου δείξω
είναι δυο σκέψεις μου
παλεύουν μπροστά να φύγω
ή να γυρίσω.

Είναι η έγνοια σου
που 'χω και με πονάει
είναι το μυαλό μου
που πίσω σου τρέχει
δεν ξεκολλάει.

Είναι η καρδιά μου που αρνείται
γι' άλλον να χτυπάει
κι άλλα πολλά που αν στα πω
ο νους σου θα παραμιλάει.

Μη μου πεις τεχνάσματα είναι
φαντασίας
μη μου πεις ονείρου ήταν
ουτοπία.

Χιλιάδες χρόνια κι αν περάσουν
τα ίδια πάλι θα σου γράφω
αγάπη κι έρωτας μαζί
βέβαιο είναι πως ποτέ
δε θα σε ξεπεράσω.

Ημερολόγιο χαράς κάθε μου μέρα
μαζί με σένα
νύχτας ξενύχτι γλυκό μεθύσι μου
τα περασμένα.

Πόνου γιορτή πρώτο τραπέζι
διπλά κερασμένο
χίλιες φορές να μ' αγαπάς
χίλιες να σε λατρεύω.

Χίλιες να είχα δυο ζωές
τις τελευταίες μου πνοές
τα χνάρια σου που μου άφησες
στο δρόμο θα γυρεύω.

Αυτή θα 'ναι η μοίρα μας
κι αυτό το πεπρωμένο._


«Ίσως στον αγώνα της ζωής βγούμε νικητές
μα ίσως και οι χαμένοι
για μένα σημασία όμως έχουν οι στιγμές.
Θυμήσου τις δικές μας και χαμογέλα»




Προσκλητήριο αγάπης

Απόψε που
σε προσκαλώ να έρθεις
του έρωτα είναι απόδειξη και πράξης.
Αγαπημένε μου μην κλαις είναι γιορτή
κι άνθη μαζί σου φέρνω
της αγάπης.

Του έρωτα
αναμνήσεις θα κουβαλάμε
με τις ψυχές για την αγάπη θα μιλάμε..
Πριν το τέλος της φοβίας μας αρχίσει
της ερήμου κάλεσμα όλο θα
δυναμώνει.

Την ώρα
που ο κόσμος μας βουλιάζει
τα όνειρά μας μπορεί και ν' αληθεύουν.
Πέρα απ' το χρυσό ήλιο που λάμπει
μες στους ζεστούς αιθέρες
που γυρίζουν.

Θαυμαστός
κόσμος λαμπερός γεννιέται
στο περιθώριο της εποχής πλανιέται.
Εκεί στην άκρη της ζωής που ζούμε
με άλλη αισθητική διάσταση
να δούμε.


Σκέψη μου
ουτοπική εδώ θα 'ρθεις
διαδικασία της σιωπής αν δε μιλήσεις.
Σ’ ένα άκαρδο κόσμο αν θα βρεθείς
μείνε ο ελάχιστος εαυτός
μη λυγίσεις..

Την ψυχή
επιβίωσε ανάστησε καιρούς
στο μοναχικό πλήθος που σε φωνάζει.
Μυστικά σου όνειρα θέλουν και ζητούν
σαν ουρανογραφία
σε παρομοιάζει.

Προσμένω
πάλι στη φτωχή μας μοίρα
άλλο δρόμο πήρες κι άλλο δρόμο πήρα.
Πλανηθήκαμε την τύχη ακολουθήσαμε
σε ανώφελα χάδια σε αγάπης
σημάδια.

Η πραγματική
αλήθεια κάθε ανθρώπου
είναι η θέληση της δύναμης να πετάξουμε.
Μη γίνουμε σαν το βασίλεμα που πέφτει
στα φτερά του αετού θέλω
να μοιάσουμε._

 «Πόσο θα είναι αβάσταχτες οι Κυριακές
που η νύχτα μας, ξεχνά να ξημερώσει»



Δυο ζωές μια αγάπη

Ένα πρωτότυπο ερωτικό μυθιστόρημα.
Εκδοτικός οίκος η σκέψη.
Μήνας έκδοσης άνοιξη θυμάμαι.
Έτος όταν άρχισα να ζω απ' την αρχή.
Σελίδες άπειρες του μυαλού.

Απομακρυσμένη μου επιγραφή με τη μορφή της άρνησης
να με τυλίγεις σα μυθιστόρημα, μες στης σιωπής το σκοτάδι
γράφοντας με την ψευδαίσθηση
της ανθρώπινης φύσης μου..

Τίτλος: «Δυο ζωές Μια αγάπη»

Το βιβλίο των συναρπάσεων με ιδέες, αξίες που τρέφονται
από εικόνες δίχως κριτικές απόψεις, διότι το βραβείο
δεν έγινε δεκτό από το συγγραφέα του.

Δεν πρόκειται για τίτλους εντυπωσιασμού, δόξα επιτυχίας
όλα αυθόρμητα έτσι βγαίνουν για σένα μόνο γέννημα ευτυχίας.
Για να αποτυπωθεί μία όμορφη συνάντηση για μας χαρά μου
την πόρτα ανοίγω της ψυχής το βράδυ αυτό
στα όνειρά μου.

Σβήνουν σιγά, σιγά τα φώτα και το φεγγάρι πάλι γέρνει
στο μέρος όπου κάθομαι και βάφω τα όνειρά μου.
Ύμνος στα χείλη μου γλυκός και θαύμα σαν σε φέρνει
να εξιστορώ αγάπη μου τα λόγια
της καρδιάς μου.



Με μία φωνή σαν άρωμα παλιό που αργεί δεν ξεθυμαίνει
ευλαβικά σου ομολογώ πόσο πολύ σε αγαπώ
και στο δικό σου ουρανό πάντα θα 'μαι χαμένη.

Την πρώτη λέξη δε θυμάμαι, που είπα στον κήπο μια βραδιά
τα παραμύθια σαν μου διάβαζες, στ' αστέρια όταν τρέχαμε κρυφά χαράχτηκε στη σκέψη μου, αιώνας έγινε ολάκερη
η στιγμή όταν μου 'πες μ' αγαπάς του τόπου
η ψυχή άνθισε εκεί.

Πρώτα φτερουγίσματα του ήχου, αστεία κι εμπειρίες της ζωής
υπερβατικό, παράλογο μας ήταν, μα ήρθε σαν τώρα του ήλιου αχτίδα ξύπνημα γλυκό μου εδώ κοντά
γύρε και συ να θυμηθείς.

Χαρά που παίρνεις σ' ένα δρόμο, που ανοίγει μόνο το μυαλό
σα να παλεύεις άξια με το χρόνο, σ' άλλο θλιμμένο ουρανό.
Ο τίτλος πάνω που προβάλλει, ζητά και θέλει να 'σαι εδώ.

Αν μέσα στα καλούπια της λέξης χωρέσω ότι αισθάνομαι
για σένα θα πουν με τη βοήθεια της τέχνης
πως έγινα ποιήτρια για έναν.

Θεϊκή μου έκσταση κάθε μέρα μένω και κοιτάζω τη μορφή σου
μ' άγγιξε το βλέμμα σου, νιώθω το χάδι στα μαλλιά
στα χείλη το φιλί σου._