Σελ.56-66



Έλα και πάρε με

Έλα και πάρε με στην αγκαλιά σου βάλε με
τραγούδησέ με, περπάτησέ με κι ως το πρωί
ξενύχτησέ με.

Τα μάτια κλείνω σε περιμένω να μην αργήσεις
παρακαλώ
εδώ είμαι πάλι κι αργοπεθαίνω νιώθω το χέρι σου
ότι κρατώ.


Η νύχτα φεύγει κι όνειρα κλέβει ας τα προλάβουμε
ήρθε ο καιρός
είναι μαράζι χώρια να ζούμε μακριά μου να ‘σαι
είναι καημός.

Έλα και άκουσε τη μελωδία έλα να ακούσεις
και τον παλμό
όλα σε ψάχνουν με αγωνία κι όλα σε θέλουν
για πάντα εδώ.

Αγκάλιασέ με και χόρεψε με μη σταματήσεις
να με κρατάς
είμαι δική σου αν το θελήσεις στα χείλη δείξε μου
αν μ' αγαπάς.

Καρδιά κι ανάσα μου πόσο σε θέλω, στα μάτια σου
ανάγκη έχω να χαθώ
μέσα τους θέλω να ταξιδεύω, να ‘ξερες πόσο
σε αγαπώ._




Τα θεμέλια της ζωής

Η ηρεμία της γαλήνης
είναι η ανάσα της ψυχής
η έκφραση της άδολης αγάπης
στον καθρέπτη της ζωής.

Μια γλυκιά νότα παλμού
στο μινόρε της καρδιάς
ξεδίψασμα της ερήμου
εγκατάλειψη της μοναξιάς.

Η μέθη και η παραζάλη
μιας μεγάλης ευτυχίας
το σκαλοπάτι του θριάμβου
μιας σπουδαίας επιτυχίας.

Οι μικρές γλυκιές γεύσεις
απ' τον κήπο του παραδείσου
το κύμα των αισθημάτων
και των καυτών εκρήξεων.

Η πυρκαγιά που σαρώνει
στις μετρήσεις των λαθών
οι στάχτες που αφήνει
στις λίστες των παθών.

Η ταπείνωση η αυτοθυσία
οι διδασκαλίες των αρετών
η κρυμμένη τους η λάμψη
των θλιμμένων των ματιών.

Τα χρώματα που αλλάζει
στο στρώμα του ο ουρανός
τα σημάδια σαν περνάει
του έρωτα ο κεραυνός.

Είναι το ζεστό το χάδι
το βάλσαμο του κορμιού

ένα αληθινό χαμόγελο
το ένδυμα του στεναγμού.

Η σχέση που πατά γερά
σε όρκους και υποσχέσεις
το γιατρικό του πόνου
μια αγκαλιά ν' αντέξεις.

 
Η χάρη του διαλόγου
το γέννημα της ελπίδας
πλουσίων χαρισμάτων
σαν ύμνος μιας πατρίδας.

Του ονείρου τα ταξίδια
στην ομορφιά της τέχνης
της διαφυγής ο τρόπος
που εκφράζεται στις σκέψεις.

Το δάκρυ σαν μπορέσει
η απόγνωση να πνίξει
η μοίρα τις ευχές της
απλόχερα αν σκορπίσει.

 
Μια λύση στο αδιέξοδο
τη στιγμή του χωρισμού
ότι λάθος κι αν θα γίνει
η συγχώρεση του θεού.

 
Είναι οι ρίζες που στηρίζουν
τα θεμέλια της ζωής
οι στιγμούλες που γεμίζουν
τα συρτάρια της ψυχής._


Ζωγραφιά μου

Της καρδιάς σου την πόρτα
πάλι απόψε χτυπώ
αφού βλέπω μέσα είσαι
άνοιξέ μου να μπω.

Άσπρο φόρεσα φουστάνι
φως του ήλιου στα μαλλιά
γιατί κρύβεσαι από μένα
αφού λες πως μ’ αγαπάς.

Δυο ανθάκια να σου αφήσω
δυο φιλάκια τρυφερά
ήρθα να σου ζωγραφίσω
δυο ολόλευκα πουλιά.

Το ένα θα 'χει το όνομά σου
το άλλο βάφτισέ το εσύ
φύσηξέ τα για να ζήσουν
δώσ’ τους λίγη αναπνοή.

Κράτα τα στην αγκαλιά σου
να 'χουν δυνατά φτερά
κλέψε λίγη απ' τη ματιά σου
για να πάνε μακριά.

Όταν φτάσεις στις καρδούλες
που ‘ναι τόσο τρυφερές
σου χαρίζω τη δικιά μου
παλμό να ‘χουνε κι αυτές.

Πάντα θα τα καμαρώνεις
πάντα θα πετούν μαζί
κι όταν λαβωθεί το ένα
θα πεθάνουν στη στιγμή.

Έτσι πάντα είναι η αγάπη
δεν αντέχει χωριστά
αν ποτέ θα το ξεχάσεις
στο θυμίζουν τα πουλιά.

Φεύγω τώρα σε αφήνω
ίσως να μην ξαναρθώ
άφησα κάτι να πάρεις
που στα χέρια μου κρατώ.

Είναι εδώ η αγάπη μας
σαν πλάνο ζωγραφιάς
αν θέλεις βάλ ’της χρώματα
αν όχι την πετάς.

«Αυτό το λέω για να ακουστεί
και η φωνή της δικής μου καρδιάς»

Μου είπες είσαι άνθρωπος
με χίλια ελαττώματα
ότι δεν είσαι θεός
κι εγώ ψάχνω το Θεό
για να βρω της ψυχής
τη γαλήνη._



Τελευταίος σταθμός


Μοναχικό
το αποκαλυπτικό μου ταξίδι
δεν είναι του αποχαιρετισμού στιγμή
ωσότου υπάρχουν διαθέσιμες σκέψεις.

Έφτασα
πλέον στον τελευταίο μου σταθμό
θα μείνω απόψε εδώ για να με προσπεράσεις.

Την άκρη
του νήματος περιμένει να της δείξω
τη στιγμή της απογραφής τα λάθη να μετρήσω
φεύγοντας δίχως νόημα να την ακολουθήσω.

Σε μια
ανυπόταχτη ζωή που κάθε ώρα αλλάζει
το φως η μέρα χαμηλώνει και ήρεμα με κοιτάζει
μου βάζει ρούχα βραδινά τη μουσική διατάζει.

Στην πτώση
των αστεριών στερνή ευχή μοιραία
στα σύνορα του ουρανού που ’ναι τα πιο ωραία.
Στον απέναντι σταθμό η ψυχή μου σπαρταράει
την αλήθεια μες στο ψέμα να βρω παρακαλάει.

Στη μοναξιά
της γης φεύγει η ελπίδα τελευταία
γεννιούνται στίχοι αγάπης σαν κλείνει η αυλαία.
Στην ανταρσία του κόσμου λείπει η δική σου παρουσία
το χρόνο στιγματίζει της πλάνης μου η φαντασία.

Είναι
της μοίρας μου που βιάζεται να φύγει
με τα δεσμά της λογικής πίσω να με τυλίγει.
Διαβάζω στην παλάμη μου τη γραμμή που σβήνει
κρυμμένη στα όνειρά μου παλίρροια που με πνίγει.

Κι ο νους
μου τρέχει μακριά σ' αλαργινά ταξίδια
στις όχθες των ποταμών στης ποίησης τα γεφύρια
πλάθοντας με τα χέρια μου της φύσης τα στολίδια.

Κεντάω
της νύχτας το χρυσό φουστάνι
τα σύννεφα μαζεύω σε γυάλινο μπουκάλι.
Πίνω λίγες σταγόνες ζωής αθάνατο νερό
στο ρυθμό της καρδιάς η φωτιά στήνει χορό.

Το αγέρι
κυνηγώ σαν πουλί στον ουρανό
κάθε λέξη και μορφή σ’ άγνωστη χώρα έχει σκοπό.
Δε ζητώ πολλά μονάχα έναν άνθρωπο να βρω
σαν φτάνω στης ψυχής τα όρια μόνη ακροβατώ.

Πριν σφραγίσει η μοίρα μου
τον τελευταίο μου σταθμό._

«Στο άγνωστο τολμώ να περάσω
εκεί που τα θέλω
εκτοπίζουν τα πρέπει»


Το καταφύγιο της αγάπης

Δεν είναι αισθηματική ταινία
το σενάριο και η σκηνοθεσία είναι δική μου.

_Μια φορά και έναν καιρό, ούτε παραμύθι είναι..
Είναι το μυστήριο της αγάπης που μέσα στα βάθη
της καρδιάς της ένιωσε το αγκάθι να την τρυπά..
Ότι και να πω για το μεγαλείο αυτό θα 'ναι λίγο.

_Η νύχτα είχε τελειώσει και τ' αστέρια της είχαν χαθεί.
Η φαντασία μας όσο πλούσια και να 'ναι
λένε πως δεν αγγίζει τ' απίστευτα της πραγματικότητας.
Κι όμως..
_Η Αγάπη είχε χαθεί απ’ το καταφύγιό της.
Ο δεσμός τους ήταν κρυφός μέχρι τη στιγμή
που συνέβη το μοιραίο.
Έχοντας τα λόγια του συνεχώς να επαναλαμβάνονται..
-Δεν μπορώ άλλο, δε γίνεται κάθε φορά να πονάω
για σένα κατάλαβέ με..

Τώρα κινδυνεύοντας πια να σβήσει η Αγάπη απ’ την απουσία του 
κυνηγημένη μες στη νύχτα, με το ένστικτό της
να πάει να ριζώσει κάπου έστω να κρυφτεί, γυρίζει σαν τρελή..
Περιπλανιέται ολομόναχη, με ανεκπλήρωτη
την ανάγκη της για συντροφιά..
Μα όπου κι αν ρίξει το βλέμμα της παντού υπάρχει
μπροστά της ο πόνος.
Με μια γλυκιά θλίψη στο πρόσωπό του
και μ' ένα παράπονο στα χείλη του.

_Συνέχισε Αγάπη, βρες το δρόμο σου, μη μ’ ακολουθείς πια..
_Μα γιατί μου το έκανες αυτό γιατί σταμάτησες το χρόνο μου;
Γιατί έκλεψες τ' αστέρια από τη νύχτα, γιατί;
Του φώναζε εκείνη κλαίγοντας..
Ζούσαμε απ' το φως τους και τα όνειρά μας είχαν πνοή και θέληση..
Μια ιστορία αγάπης έμεινα απ' την ανάποδη, μονολογούσε..

Γοήτευα και σημάδευα ανεξίτηλα όσους είχαν την τύχη
να με γνωρίσουν, και τώρα τι απόμεινε;
Έμεινα ελεύθερη χωρίς καταναγκασμούς δίχως μεγάλη
 σημασία πια..
Την πειθαρχεία και το στήριγμά του.

Κάποια μορφή φάνηκε στο βάθος να την περιμένει, είπε:
_Πραγματικά σε θαυμάζω.
Βρίσκομαι εδώ για να καθαρίσω την ψυχή σου
να μην υπάρχει ίχνος πια δικό του.

Να τα σβήσω όλα, να ζήσεις πάλι απ' την αρχή μια νέα ζωή
δίχως να πονάς άλλο, δε σου χρειάζεται άλλος πόνος..
Φτάνει Αγάπη, φτάνει.
Τίποτα δε συγκρίνεται μαζί σου, μην κλαις άλλο πια..
Έχεις όλη τη δύναμη του κόσμου μέσα σου.

Ο ίδιος έκανε τα ίδια και σε μένα, όπως και στην Υπομονή
και τη Ζήλια, μα αυτό θα σου πω και θα φύγω..
Εσένα αγαπάει πιότερο απ' όλες, είπε και χάθηκε
από μπροστά της η Ελπίδα..

Μόνο πρόσεχε, ότι αξίζει πονάει.

Είχε κάνει άπειρα χιλιόμετρα και είχε σχεδόν εξαντληθεί.

_Θα σε πάρω εγώ αγκαλιά, ακούστηκε η φωνή του.
_Μπορεί ακόμη να μ' αγαπάς;
Του λέει η Αγάπη με μάτια βουρκωμένα.

_Δεν έχω πια καρδιά για ν' αγαπήσω..
_Δεν πειράζει, θα σου δώσω ένα κομμάτι αν το θες
απ’ τη δική μου.

Να με πονάς, να μ' αγαπάς και να με βασανίζεις
το πίστευα πως γρήγορα μια μέρα θα γυρίσεις.

_Έτσι είναι η μοίρα μας να ζούμε μαζί.
Αυτά τα λόγια του είπε και πριν το καταλάβει κλείστηκε
στην αγκαλιά του, στο καταφύγιό της._

Λένε πως υπάρχουν πολλές αισθήσεις του κόσµου
μα τίποτα δεν μπορεί σαν την αγάπη να συγκριθεί.

Σαν είναι γνήσια κι αληθινή διότι χωρίς τον πόνο
θα 'ναι ψεύτικη κι αναληθή δίχως συναίσθηση
του χρόνου.

«Τι έγινε μετά το τέλος της ιστορίας κανείς δεν έμαθε
κι ούτε θα το μάθει, αν δε γνωρίσει της αγάπης τον πόνο
στο καταφύγιο, της καρδιάς τα βάθη»


Γαλήνη μου πνοή μου

Τίποτα δε μου δίνει
περισσότερη ηρεμία από σένα.
Με ξεκουράζεις πνοή μου.
Θέλω να σου παραδοθώ δίχως να σου στερήσω
ότι αγαπώ.

Το χτύπο της καρδιάς σου χρειάζομαι να ζω
αν πάψει η καρδιά σου έπαψα κι εγώ.


Αν σταματήσεις 
να μου μιλάς τότε θα τρελαθώ.
Διάλεξε τι θες να φύγω ή να μείνω εδώ
δώσε μια απάντηση πριν χάσω το μυαλό.

Βλέπεις αυτά τα μάτια χείλη και λαλιά δεν έχουν
μα σου δείχνουν πως μακριά σου να ζήσουν
δεν αντέχουν.

Από σήμερα
και πέρα δε θέλω να σ' αφήσω
υπόσχομαι απ' το πλάι σου ποτέ πως δε θα λείψω.

Θα δίνω ότι μου ζητάς θα παίρνω ότι χαρίζεις
φτάνει να σ' έχω δίπλα μου φιλιά για να μου δίνεις.

Λουλούδι
των ονείρων μου ανάσα της πνοής μου
στο βλέμμα σου γεννήθηκαν οι όρκοι της ζωής μου.


«Για τις στιγμές που από εσένα πνίγομαι
 και θέλω να ανασάνω»