Σελ.39-45

Στον έρωτα πνοή να δώσω

Πάρε με απόψε φως μου του έρωτα φωτιά ν' ανάψει
μια φορά γίνε δικός μου τα κορμιά μας να τα κάψει.
Να σε κρύψω όλη νύχτα σ' ένα δρόμο αμαρτωλό
να γευθούμε του ιδρώτα ένα κύμα ορμητικό.

Να χαράξουμε σημάδια στο νήμα πάνω της ζωής
γλυκό αντίλαλο του ήχου καυτές οι ανάσες της φωνής.

Να ενώσουμε τα χείλη διψασμένοι για φιλιά

ο σφυγμός μας ν' ανεβαίνει των ονείρων τα σκαλιά.

Ν' αφεθούμε μες στη ζάλη και στο πάθος της γοητείας
στων χεριών μας το χάδι τις στιγμές της ευτυχίας.
Να κλείσουμε τα μάτια την έκσταση να δούμε
απ' την πηγή του έρωτα γλυκό κρασί να πιούμε.

Στο σύμπαν μας τριγύρω στ' αστέρια εκεί κοντά
χορός σε αρμονία που τελειώνει αργά.
Πέπλο μου μεταξένιο τυλίγεσαι στο κορμί μου
πάλλονται οι παλμοί οι αισθήσεις της ψυχής μου._

«Μπήκες στη ζωή μου έτσι ξαφνικά

κι άλλαξες τα πάντα κυριολεκτικά.

Εμφανίστηκες στην απέραντη σιωπή

και χρωμάτισες την γκρίζα μου ζωή»

H αγάπη μου είσαι εσύ

Χρόνια τώρα ταξιδεύω στο δικό σου ουρανό
μες στο άπειρο γυρεύω την αγάπη σου να βρω.
Έψαξα στ' άνθη της πέτρας μες στο δρόμο της χαράς
μες στις γειτονιές του κόσμου σε χαμόγελα ζεστά.

Σκέψεις πάλι φυλακίζω μες στα όνειρα ξανά
γύρναγα ως αργά τις νύχτες δε σε βρήκα πουθενά.
Όλη τη γη ανάσκαψα εσένα για να δω
μάτωσαν τα χέρια μου κοντά σου να βρεθώ.

Μέσα στα δώρα του θεού στη φύση τριγυρνούσα
πέρασες δίπλα μου κι εγώ την αύρα σου κοιτούσα.

Είπα πάλι να περάσω στου φεγγαριού το δρόμο
τη λύπη του με κέρασε κι έφυγα με τον πόνο.

Στο σκοτάδι αγναντεύω δίχως μία σπίθα φως
στην αναμονή του τέλους περιμένω πριν χαθώ.
Ευάλωτη η ψυχή μου στα χνάρια σου πατώ
εκείνο που μας δένει το βλέπω είναι εδώ.

Ένιωσα την ανάσα σου κι έχασα το σφυγμό μου
απλώνοντας τα χέρια μου σε είχα στο πλευρό μου.
Αλήθεια τι να υπάρχει πέρα απ' τη ζωή;
Μονάχα ένα ξέρω…
Η αγάπη μου είσαι εσύ._

Ψυχή μου στάζεις το μελάνι στην πένα

Να γελάς όταν δακρύζω να χαίρεσαι κι όταν πονώ.
Αν είπα απ' το ταξίδι γυρίζω ψέματα λέω

κοντά σου γυρνώ.

Να ελπίζεις όταν χάνω ν' αγαπάς κι ότι δεν αγαπώ.
Αν έδειξα πως ακόμη ψάχνω βρήκα μαζί σου

το λόγο να ζω.

Να κοιμάσαι όταν ξυπνάω ν' ονειρεύεσαι κι ότι λαχταρώ.
Αν ένιωσες πως δε σ' αγαπάω μες στην καρδιά μου

βαθιά σε φυλώ.

Ν' αγγίζεις ότι δεν τολμάω να βλέπεις όσα δεν μπορώ.
Μη νομίζεις με τα φτερά μου ότι πετάω, λάθος κατάλαβες
μ' εσένα μόνο πετώ.

Να περιμένεις ότι φιλοδοξώ, ζήσε όσα δεν έζησα κι ότι ποθώ.
Ν' αντέξεις το βάρος αν παραιτηθώ, γίνε στήριγμά μου

γερά να κρατηθώ.

Θέλω να 'σαι όρθιος όταν γονατίζω, ακόμη πιο δυνατός

να 'σαι όταν λυγίζω.
Σαν με κρατάς σφιχτά να σου ζωγραφίζω 
με χρώματα απαλά της αγάπης να σ' αγγίζω.

Να 'χεις τον ήλιο κι εγώ το φεγγάρι να 'χεις την άνοιξη

στον κρύο Φλεβάρη.
Αν αισθάνεσαι μόνος θυμήσου πάλι εμένα

ψυχή μου εσύ στάζεις το μελάνι

στην πένα.

Η σκοτεινή πλευρά της ζωής

Κάθε σκοτεινής πλευράς που ανήκει
στο χώρο της φαντασίωσης είναι

η σκοτεινή πλευρά της ψυχής.
Ερωτικές φαντασιώσεις στα όρια
του κινδύνου
ο έρωτας που γίνεται ένα σύμβολο
πάθους και πόθου.

Η σκοτεινή πλευρά του ήλιου
σαν τη σκοτεινή πλευρά του εαυτού μου.
Eρωτικό όσο και ποιητικό, ένα βλέμμα
στη σκοτεινή πλευρά της νύχτας.

Ένα συννεφιασμένο πρωινό του Σεπτέμβρη
κρύβεται μέσα στην πραγματικότητα.
Ένας κόσμος καταποντισμένος
στη σκοτεινή πλευρά του
σχέσεις πάθους και αφοσίωσης.

Η σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού.
Σβησμένες φωνές, βαριές αναπνοές
ανταύγειες σε υγρά μάτια.
Μου θύμιζες ως χθες

τη σκοτεινή πλευρά της αθωότητας.

Με τι πνοή με τι καρδιά

τι πόθους και τι πάθος
πήραμε τη ζωή μας
μια φορά ακόμη λάθος.

Τι κι αν αλλάξαμε;
Η σκοτεινή καρδιά που έλαμψε
από το φως του έρωτα
τα προσωπικά πάθη που βασανίζουν
τον κάθε ένα.

Εκτός από τη φωτεινή πλευρά
έχει και μια σκοτεινή πλευρά
κάθε άνθρωπος.
Σαν τη σκοτεινή πλευρά της γραφής
με το πάθος που μας παρουσιάζεται.

Ένα ταξίδι της ανθρώπινης ψυχής
στη σκοτεινή πλευρά
της απόλυτης ευτυχίας
ή την αυτοκαταστροφή.

Θα φωτίσω με καινούργιο πάθος
την πιο σκοτεινή πλευρά μου
θ’ αρωματίσω όλα τα όνειρά μου.

Πλησίασε εδώ στη φωτεινή πλευρά

του ονείρου
ν' αγγίξουμε το φως της ζωής.

 «Ξεκινώ αυτό το ταξίδι γνωρίζοντας ότι η ψυχή μου

που αιχμαλωτίστηκε θα ξαναζήσει μέσα από νότες

και χαρτιά μια μέρα»

Για λίγα ψίχουλα αγάπης

Όταν η μουσική γίνεται μαγεία
σαν γίνεται άπειρο στον κόσμο

των χαμένων ονείρων.

Σε μια μπαλάντα αισθήσεων
και παραισθήσεων
όπως το γέλιο σου
και η φωνή σου
όπως η θλίψη σου
και η οργή σου.

Αυτή που ραγίζει τις καρδιές μας
σαν την τρέλα του έρωτα
που αργοπεθαίνουμε όλοι μας
για λίγα ψίχουλα αγάπης.

Μ' αρέσει άμα σ' αγγίζει η μουσική
μέσα από σένα γίνεται τραγούδι
όπως χτυπά το κύμα έρημο νησί
σαν το μεγάλο ψέμα
ενός Απρίλη.

Θεέ μου!!

Αν εγκαταλείψω την ποίηση
τι χρώμα θα είχε η ζωή
πώς θα μιλούσα απ' την ψυχή;

σελ.30-38

σελ.46-55